ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
Σαν σήμερα, 4 χρόνια πριν, στις 18-9-2013, ο αντιφασίστας rapper Παύλος Φύσσας δολοφονείται από τον xρυσαυγίτη Γιώργο Ρουπακιά. Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη επίθεση από μέλη της Χρυσής Αυγής, ούτε καν η πρώτη δολοφονία – αντίθετα, ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά επιθετικών και δολοφονικών δράσεων της φασιστοσυμμορίας όπως οι επιθέσεις σε συλλογικότητες, μετανάστες, κοινωνικούς χώρους, αγωνιστές, καθώς και η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν. Η δολοφονία Φύσσα στάθηκε η αφορμή για την αποκήρυξη της ΧΑ από την κυβέρνηση και μέρος κόσμου, που μέχρι τότε έκαναν τα στραβά μάτια, και για την μετέπειτα δικαστική δίωξη βουλευτών και μελών της.
Το κράτος οδήγησε τη ΧΑ στη δικαιοσύνη με στόχο την εμφάνισή του ως μοναδικού φορέα δικαιοσύνης προκειμένου να αναχαιτίσει τα μαζικά αντιφασιστικά κινήματα που δημιουργήθηκαν εκείνη την περίοδο, αλλά και προβάλλοντας ένα δήθεν αντιφασιστικό προσωπείο για την διασφάλιση της κοινωνικής ομαλότητας και της μη πυροδότησης πιο έντονων αντιφασιστικών αντιδράσεων. Οι όποιες καταδίκες, όμως, κάποιων φασιστών δεν μπορούν να κρύψουν τη σχέση τους με κράτος και κεφάλαιο, με αποτέλεσμα είτε εντός, είτε εκτός νόμου οι φασίστες να συνεχίζουν να ζουν ανάμεσά μας. Ο φασισμός ιστορικά ποτέ δεν πολεμήθηκε θεσμικά από τους κρατικούς μηχανισμούς, καθώς αποτελεί την πιο βίαια και καταπιεστική μορφή του καπιταλισμού. Και αυτό, γιατί είναι το κράτος που στήνει φράχτες και ναρκοπέδια στα σύνορα, εκκενώνει καταλήψεις μεταναστών, δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιτίθεται σε όσους και όσες πυροδοτούν αντιστάσεις «από τα κάτω», δηλαδή στα ίδια υποκείμενα που αποτελούν στόχο των φασιστών.
Στον ελλαδικό χώρο πιο συγκεκριμένα, η ΧΑ αποτελεί την εμπροσθοφυλακή των δυνάμεων του κεφαλαίου, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να πείσει για τα κοινά συμφέροντα των εργατών με τα αφεντικά αναζητώντας εργασιακή ειρήνη, διασπώντας τους καταπιεσμένους σε ντόπιους και μετανάστες -θεωρώντας τούς δεύτερους υπαίτιους για την οικονομικο-πολιτική κρίση- στην προσπάθειά τους να κρύψουν τις ταξικές-κοινωνικές αντιθέσεις κάτω από τον μανδύα της «εθνικής ενότητας». Ακόμα, δεν είναι λίγες οι φορές που υπ’ αυτό το πρίσμα οι χρυσαυγίτες, υπερασπιζόμενοι τα αφεντικά τους, στράφηκαν κατά των εργατικών αγώνων, είτε λειτουργώντας ως απεργοσπάστες, είτε ως μισθωμένοι μπράβοι για την καταστολή τους.
Η δράση της ΧΑ στη Λέσβο υπήρξε από περιορισμένη ως ανύπαρκτη, καθώς δε βρήκε ποτέ αποδοχή στον ντόπιο πληθυσμό, κάτι στο οποίο συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό το εντόπιο αντιφασιστικό κίνημα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρξαν φασιστικά και ρατσιστικά κρούσματα στο νησί, ειδικά απέναντι στον μεταναστευτικό πληθυσμό. Είδαμε ψευδείς ειδήσεις διαδεδομένες από δημοσιογραφίσκους να πυροδοτούν έντρομες ‘πατριωτικές’ συγκεντρώσεις στην υποστολή της σημαίας, πορείες Μοριανών κατά των μεταναστών, με τη συμμετοχή μελών της Πατριωτικής Κίνησης Λέσβου, επιθέσεις στους αγώνες των μεταναστών, που διεξήχθησαν το καλοκαίρι, καθώς και επίθεση σε μέλη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ο φετινός Σεπτέμβρης ακολουθεί τα σκηνικά που διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια σύγκρουσης αντιφασιστών και αγωνιστών με ακροδεξιούς στη διαδήλωση των τελευταίων στο Charlottesville στις ΗΠΑ. Το συμβάν αυτό μας αγγίζει ιδιαιτέρως για 3 λόγους: πρώτον, η δήλωση του Τραμπ που καταδίκασε τη βία «και από τις δυο μεριές», ουσιαστικά υπερασπιζόμενος τους ακροδεξιούς και τους νεοναζί, που θυμίζει υπερβολικά εγχώριες κυβερνητικές δηλώσεις· δεύτερον, η δήλωση του ακροδεξιού Matthew Heimbach, ο οποίος έχει στενές σχέσεις με την ΧΑ λέγοντας ότι αποτελεί πρότυπο · και τρίτον, η δολοφονική επίθεση με αμάξι του James Fields στην ακτιβίστρια Heather Heyer. Φαίνεται ,λοιπόν, για άλλη μια φορά ότι δολοφονικές επιθέσεις δεν είναι ίδιον της ΧΑ, αλλά παραδοσιακή μέθοδος των απανταχού φασιστών.
Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ο αντιφασιστικός αγώνας οφείλει να είναι καθημερινός, έμπρακτος, συνεχής και αδιαχώριστος από τον συνολικότερο αγώνα ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο και σχέσεις εξουσίας. Στόχος αυτού του αγώνα πρέπει να είναι η εδαφικοποίηση τόσο του κοινωνικού, όσο και του μαχητικού αντιφασισμού, που θα αποτελέσουν τους υλικούς όρους για τη σύνδεση του με υπάρχουσες δυνάμεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αλλά και για την αντιπαράθεση με τους φασίστες. Για να αποβεί νικηφόρος αυτός ο αγώνας χρειάζεται η ενότητα και η οργάνωση ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος, που δε θα αφήσει σπιθαμή δημόσιου χώρου και λόγου στους εχθρούς της ελευθερίας. Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, μέχρι τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Τέλος, να ξεκαθαρίσουμε πως σήμερα δεν υπάρχουν δικαιολογίες για «παραπλανημένους» ψηφοφόρους των φασιστών-δολοφόνων. Όποιος και όποια συνεχίζει να τους στηρίζει έστω και εκλογικά γίνεται αυτόματα εχθρός της κοινωνίας, φορέας κανιβαλισμού και της χειρότερης όψης που γνώρισε η ανθρωπότητα. Της όψης του ολοκληρωτισμού, της μισαλλοδοξίας, του μίσους, της υποταγής και της επίθεσης στους αδύναμους και κατατρεγμένους. Σε αντίθεση με αυτά, ο δικός μας κόσμος είναι αυτός της ισότητας και της αλληλεγγύης και είμαστε διατεθειμένοι και διατεθειμένες να κάνουμε τα πάντα για να τον υπερασπιστούμε. Γιατί «αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη».
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ – ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΑ:
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ, 18.00 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ
Αντιφασιστικός Συντονισμός Λέσβου
Υποβολή απάντησης